Al 22 jaar lang vormen panfluitist Matthijs Koene en gitarist Stefan Gerritsen een vast duo, geprezen om hun virtuositeit en gesmeerde samenspel en hun veelzijdige programmering. Verso was al eens eerder door Stichting Kerkconcerten Vries uitgenodigd. Afgelopen zondag 6 oktober kwam mezzosopraan Fanny Alofs het duo vocaal versterken. Na een korte carrière als jazz-zangeres besloot ze met succes de omslag te maken naar klassieke zang.
Een buiten de kerk irritant blaffende hond luidde het concert in, maar na de eerste prachtige klanken door het trio van John Downland – het zwaarmoedige Flow my Tears en een wat vrolijker Can she excuse my wrongs – brachten de hond begrijpend tot zwijgen. Matthijs gebruikte daarbij een bijna manshoge panfluit mét poot (anders niet te tillen) waarvan er maar drie zijn gemaakt. Uiteraard met warme, lage basklanken.
Dan een primeur! Song for Life and Death van de Componiste des Vaderlands Calliope Tsoupaki, u allen natuurlijk welbekend. Geschreven voor hen die in de strijd zijn gevallen en voor de achterblijvers. Een solo op de -dit keer gewone- panfluit met hier en daar een paar maten zangbegeleiding uit de keel van diezelfde panfluitist. Wanhoop en berusting wisselden elkaar af. Bijzonder fraai.
Dan het titelnummer Blackbird, dat hier Zwart Meisje betekent. Componist Nico Huijbregts had langs willen komen: helaas geveld door griep. Hij had lang naar merelgeluiden geluisterd en dat in een vierluik op muziek gezet. Een knappe compositie, maar eigenlijk nog veel knapper om het uit te voeren …
Tot de pauze kregen we drie nummers van Tangobakker Piazolla te horen: Café, Nightclub en Oblivion. Waarom nou toch is de muziek van Piazolla altijd zo mooi en aanstekelijk?
In de pauze weer de traditionele house-made baksels van Anniek en Tonnie. Lekker!
Laat ik opschieten. Moeilijk hoor, om beknopt te schrijven. Na de pauze kwamen vele emoties in de muziek langs. Liefde en gebroken liefde, gebroken harten, een gestorven kind en ga zo verder. De gitaarsolo op een hele noot lager gestemde gitaar bleek een bekend wijsje: Capricho Arabe van Francisco Tárrega. Wat klinkt die gitaar toch mooi in deze akoestiek.
Het staande applaus van het publiek verplichtte tot een toegift: El Paño Moruno van de Spaanse Manuel de Falla.
Het was weer mooi daar in de Dorpskerk.
Voor zondag 3 november om 15.00 uur heeft Kerkconcerten Vries andermaal uitgenodigd het Nederlands Accordeon Ensemble met niemand minder dan de uit Vries afkomstige Gertie Bruin. Bijzonder aanbevolen!
Tekst: Maarten Dollekamp
